Być może w kręgu znajomych macie kogoś, kogo bardzo, bardzo nie lubicie, ale musicie z tą osobą utrzymywać poprawne kontakty. Jeżeli doszło do tak niekomfortowej sytuacji, wówczas możecie polecić tej osobie film 24 city. Jest to quasi dokument o Chengdu, pracownikach fabryki w tymże mieście (dopiero by było jaja, gdyby byli w innym) i budowaniu nowego osiedla luksusowego właśnie o nazwie 24 city. Przez mniej więcej połowę wypowiadają się ‘zwykli ludzie’, potem zaś zawodowi aktorzy. Podobno zebrano tak wiele wywiadów, że musiano je skumulować w fikcyjnych postaciach, a nie dlatego, że tamci byli zbyt odrażający, mieli fatalną dykcję, bredzili bez ładu i składu. Zapewne też przypadkiem zaangażowano Joan Chen, chyba najbardziej znaną chińską aktorkę na świecie.
Dopóki to leci na ludziach, to jeszcze da się oglądać. Ekstazy nie ma, ale historie dość przejmujące, nawet wciąga. Dużo w tym ludzkiego dramatu, zawiedzionych nadziei, poczucia bycia oszukanym przez system, zmarnowanego życia. Wszystko to przetykane kadrami rozwalanej fabryki, opuszczonych hal produkcyjnych, wielu dowodów na to, że świat tych ludzi odchodzi i zostanie zastąpiony nowym, bardziej kolorowym. Ale czy lepszym? - tak pisalibyśmy interpretację na lekcjach polskiego. Potem, kawałek za połową, sprawa totalnie siada, aktorzy wypadają mniej wiarygodnie i wyglądają za dobrze po ludziach, którzy doświadczyli najpierw przyjemności życia w socjalizmie, a potem kapitalizmie.. Atmosfera rozmydla się w obrzydliwie długich, artystycznych ujęciach miasta, kwestie są chwilami aż bzdurne i średnio spójne, emocje sztuczne. Ostatnie minuty oglądałem walcząc, żeby dotrwać do napisów. Lubię filmy Jia Zhangke, ale chwilę zajmie zanim odważę się na kolejny.
Dzieło trwa 112 minut, co jak na dokument jest metrażem znacznym i moim skromnym zdaniem średnio potrzebnym. Zostawienie jedynie ‘prawdziwych’ ludzi (i dodanie paru), skrócenie tego o dobre 20 minut wyszłoby filmowi jedynie na plus. Jeżeli skusimy się na seans, wówczas kupujemy dużo, dużo kaczych głów. Kasa reklamacji nie przyjmuje.
Dopóki to leci na ludziach, to jeszcze da się oglądać. Ekstazy nie ma, ale historie dość przejmujące, nawet wciąga. Dużo w tym ludzkiego dramatu, zawiedzionych nadziei, poczucia bycia oszukanym przez system, zmarnowanego życia. Wszystko to przetykane kadrami rozwalanej fabryki, opuszczonych hal produkcyjnych, wielu dowodów na to, że świat tych ludzi odchodzi i zostanie zastąpiony nowym, bardziej kolorowym. Ale czy lepszym? - tak pisalibyśmy interpretację na lekcjach polskiego. Potem, kawałek za połową, sprawa totalnie siada, aktorzy wypadają mniej wiarygodnie i wyglądają za dobrze po ludziach, którzy doświadczyli najpierw przyjemności życia w socjalizmie, a potem kapitalizmie.. Atmosfera rozmydla się w obrzydliwie długich, artystycznych ujęciach miasta, kwestie są chwilami aż bzdurne i średnio spójne, emocje sztuczne. Ostatnie minuty oglądałem walcząc, żeby dotrwać do napisów. Lubię filmy Jia Zhangke, ale chwilę zajmie zanim odważę się na kolejny.
Dzieło trwa 112 minut, co jak na dokument jest metrażem znacznym i moim skromnym zdaniem średnio potrzebnym. Zostawienie jedynie ‘prawdziwych’ ludzi (i dodanie paru), skrócenie tego o dobre 20 minut wyszłoby filmowi jedynie na plus. Jeżeli skusimy się na seans, wówczas kupujemy dużo, dużo kaczych głów. Kasa reklamacji nie przyjmuje.
